Φοβική πρόκριση, αλλά και εμμονικός αποκλεισμός!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Η πρώτη - πρώτη αίσθηση που σου αφήνει ένα ματς συνήθως είναι και η πιο σωστή. Στο τέλος του αγώνα στο ΟΑΚΑ, λοιπόν, έμενε η εντύπωση ότι η ΑΕΚ δεν προκρίθηκε ως ΑΕΚ, ενώ ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε ως Ολυμπιακός. Αλλάζει αυτό κάτι σε σχέση με τον τελικό; Οχι. Σε αυτόν θα βρίσκονται οι κιτρινόμαυροι και όχι οι ερυθρόλευκοι.

Αλλάζει, όμως, η γνώση που είχαμε για τις δύο ομάδες, προτού ξεκινήσει η ρεβάνς. Και αυτό είναι χρήσιμο και για τους δύο. Για την ΑΕΚ για φέτος, ενόψει του τελικού και των πλέι οφ που θα είναι όλα ντέρμπι, ενώ για τον Ολυμπιακό για του χρόνου, ενόψει του καλοκαιριού και των κινήσεων που θα κάνει.

Η Ενωση ήξερε ότι το να σκοράρει δεν τις εξασφαλίζει πρόκριση. Αυτή την εξασφάλιζε το να μην σκοράρει ο αντίπαλος. Από τα δύο, λοιπόν, διάλεξε το δεύτερο. Πιθανότατα σωστά, διότι το πρώτο θα μπορούσε να αποτελέσει τη μεγαλύτερη παγίδα για εκείνη, αν άφηνε να την παρασύρει ο ενθουσιασμός. Ωστόσο, αυτό το no football που επέλεξε στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, το έκανε πιο φοβικά από όσο θα μπορούσε να αντέξει η ψυχοσύνθεσή της, στην περίπτωση που τελικά ο αντίπαλος έβρισκε τον τρόπο να σκοράρει. οταν, λοιπόν, ο Ολυμπιακός το έκανε, η ΑΕΚ λύγισε...

Ολα αυτά δεν είναι βέβαια στοιχεία που δικαιώνουν το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Τουλάχιστον όχι τόσο όσο δήλωσε συντονισμένα ο οργανισμός της ομάδας του Πειραιά μετά το τέλος του αγώνα στο ΟΑΚΑ. Καταρχάς, διότι ο Ολυμπιακός παραμένει η ομάδα που αποκλείστηκε. Κατά δεύτερο διότι αυτό το... no footbal, με διαφορετικό τρόπο, το επέλεξαν και οι ερυθρόλευκοι. Το - για παράδειγμα - 14 λεπτά καθαρού ποδοσφαιρικού χρόνου σε ολόκληρο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο όσων δεν έκανε η ΑΕΚ, αλλά και όσων δεν έκαναν εκείνοι μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Μπορεί η τελευταία εντύπωση να ήταν το γκολ του Ρομαό και το δοκάρι του Καρντόσο, η πίεση για ένα δεύτερο γκολ και ο "πανικός" (ας το πούμε έτσι) της ΑΕΚ, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο, ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο είχε... μισή τελική. Αυτό, ως ποδοσφαιρικό δείγμα, δεν είναι δα και για αποθέωση.

Ειδικά όταν πρόκειται για αποτέλεσμα που προκύπτει από τη διάθεση των ποδοσφαιριστών του Τάκη Λεμονή περισσότερο να μιλάνε στο διαιτητή, παρά να "μιλήσουν" στην μπάλα. Από το ξεκίνημα του αγώνα περισσότερο σε αυτό είχαν το μυαλό τους παρά στο ποδόσφαιρό τους. Ακόμη, λοιπόν, και αν αυτό, το ποδόσφαιρό τους, ήταν καλύτερο από εκείνο της ΑΕΚ, δεν ήταν δυνατό να φανεί. Τουλάχιστον στο μέγεθος που έπρεπε, ώστε ο Ολυμπιακός να φτάσει μέχρι και την ολική ανατροπή.

Ολο αυτό το "σκηνικό" βέβαια, της διαιτησίας να βρίσκεται στο πρώτο κάδρο τόσο συχνά και τόσο έντονα, δεν είναι κάτι άγνωστο για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μόνο που έχει αλλάξει χρώμα. Στο παρελθόν οι τρεις, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός, έχουν πληρώσει την εμμονή τους για τη διαιτησία. Σε μια εποχή, λοιπόν, που η συνθηματολογία της μιας πλευράς λέει... "ποιος θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη", υπάρχει και η άλλη πτυχή. Μήπως και ο Ολυμπιακός γίνει αυτό που ήταν οι υπόλοιποι μέχρι τώρα. Εμμονικός με τη διαιτησία. Σε εκείνους πάντως, όσα δίκια και να είχαν (που είχαν), δεν είχε κάνει και πολύ καλό...